30 juni - aangekomen!

Gisteren een goede beslissing genomen door in puistendorpje Loxo te overnachten. De gastvrouw van de Casa Rural was een schat! Gisterenavond nog even met haar een fles locale wijn gekraakt..ik denk dat ze dit vaker doet...

Vanochtend in de mist aangezet,. Nog even een paar Gallicische puisten temmen en we kunnen Santiago veroveren!

Na als roodkapje voor de laatste keer cafe De Bosrand bezocht te hebben kom ik aan aan de stadsrand van Santiago. Een naambord doet een krop in mijn keel krijgen - het zal toch niet waar zijn zekers dat ik op de meest lelijke plek van Spanje ga beginnen bleren...

Ja hoor, even kort tussen een cementdepot of zo en de autosnelweg, een echt vlaams traantje.

Dan maar door Santiago binnen. Via een paar steile straatjes kom ik aan op het plein van de kathedraal.

Tjonge tonge ik ben er geraakt. Om 11 uur stipt en  na 2145 kilometer. Een paar fotookes van Tuur op het echte aankompunt en dan door naar het bureau om mijn compostelaat op te halen.

Er staat een wachtrij van andere pelgrims, maar al bij al valt het mee. Ludo en Harry komen er voorbij. Hartelijk terugzien uiteraard! Na mijn bul te hebben opgehaald, even hollands kopje leut bij het bureau van de lage landen, een speciale ontvangstplek bij het pelgrimsbureau voor Nederlanders en Vlamingen. Wie komt er binnengewandeld: Charel.  Even een kopje koffie wordt meteen een uurtje hangen en kletsen!

Ik ga naar het monasterio San Matin Pinario, vlak naast de kathedraal on daar te overnachten. Heel mooi gebouw, meer centraler kan het niet! En speciaal voor pelgrims.

Ludo en harry slapen in een hotelletje vlakbij, maar komen hier ook eten. We spreken af strakjes samen onze fietsen weg te brengen naar de transporteur die de fietsen terugbrengt naar nederland. We zoeven door de stad alsof we ze al jaren kennen...zonder eenmaal fout te rijden (gps haha) fietsen netjes afgeleverd. Op met zijn 3-tjes a likkend aan ne goeie spaanse frisco, op zoek naar nog wat spulletjes voor de kleinkinders van Harry en van Ludo. Zware opgave om oudere mannen cadeautjes voor kleine meiden te laten kiezen... wel schattig hoor hoe ze het aanpakken.

'S avonds met zijn 3-tjes in het monasterio samen op zijn pelgrims gegeten (ttz voor, hoofd, nagerecht, wijn, brood a 10 euro).Nog een avondwandelingetje rond de kathedraal genoten van een lokale folkgroep en met een raar gevoel gaan slapen.

Morgen naar Finisterre met de bus. Ik durf niet met de fiets te gaan, omdat terug een probleem zou kunnen zijn. Ik heb trouwens ook een beetje het gevoel dat ik aangekomen ben...en tuurke heeft dat ook.

29 juni Wat een weer!

De villa war ik overnacht wordt beheerd door iemand van buitenaf. Vanomorgen is de keuken op slot. Dan maar met nuchtere maag Melide binnen en toast met koffie in een cafeetje halen. Ik was veel te vroeg wakker, en ben na een uurtje te lezen nog eens 9gelukkig0 in slaap gedonderd. Vetrokken om 8h30, waar ik anders meestal tussen 7 en 7h30 met tuur op pad ga.

Nog 65 kilometer naar Santiago! Het is echter nog maar 9 uur en het is al loeiheet! Pff, dt belooft wat, op het heetst van de dag aankomen in een overvolle grootstad...In Melida zijn nog alle winkels dicht (winkels zijn meer dicht dan open in spanje), dus zal ik even moeten teren op 2 armtierige toastjes voor een paar uur.

Via een alternatieve rustige route door  groene heuvels (geen heuveltjes) naar de volgende etappe.  De hoofdroute loopt namelijk via een heel drukke weg, iets wat ik liever vermijd. Omdat het ontbijtje veel te karig was met loden benen verder. De temperatuur blijft omhooglopen.  Pauze om de haverklap...Rond de middag kom ik weer in een stadje op de Camino terecht. Ik besluit om vandaag niet door te rijden naar Santiago. Het is namelijk veel te warm! Na ongeveer de halve supermarkt leeggeplunderd te hebben, op naar het toeristenbureautje. Ik ga namelijk weer van de klassieke camino af, maar moet zeker zijn dat ik een slaapplaats heb onderwweg. Nu deze is geregeld. Er is 1 casa rural voor Santiago. Deze maar meteen geboekt. (De eerste keer dat ik iets van tevoren reserveer, maar vandaag wil ik wel even   op zeker spelen).

Na uitegebreide luch met eindelijk eens volkorenbrood, heerlijke manchego een zoete kersen, dan maar weer verder. Ik had beter die meloen niet gekocht, jeetje wat wegen die dingen...Ik ben een freak als het aankomt op lichtgewicht, maar stop zonder pardon een bmeloen van 1,5 kilo (zwaarder dan mijn tent) in de fietstas!

Tussen 1 en 2 is het bijna niet meer te houden. Geen spotje schaduw, temperatuur net zoals ik boven de 50! Gelukkig moet ik maar 15 kilometer meer fietsen. Dit zijn volgens mij de zwaarste 15 uit mijn hele trip geweest. Pyreneeen, Cabreiro, Mesena, kunnen niet op tegen fietsen in zo een hitte.

Wat een geluk dat ik gekozen heb om niet door te fietsen naar antiago, maar hier in Loxo, op een heerlijk plekje te verblijven.

Meteen gedoucht een een lange siesta genomen. Eigenaresse nodigt me uit op een glas locale wijn die nogal diep valt. Ze beschrijft het landschap  hier in galicie als puisten in vergelijking met  de streek hiervoor. Ik beaam dit, maar vind het toch nogal rijpe puisten.

Morgen wordt het koeler naar het schijnt...

28 juni Mist en groen

Noch Martin, Ruth (de zwitsers) en ik hebben ideaal geslapen. Dit vanwege de kermis. Doordat de hoofdstraat gesloten was, werd alle verkeer via onze straat omgeleid...en er zijn wat kermisracers voorbijgeraasd s nachts.
Toch op tijd vertrokken in volle mist! Voor de eerste maal de lichten aangestoken deze vakantie.
In de hoofdstraat van Sarria doorheen nog dronken plaatselijke jeugd gemanoevreerd om dan meteen maar een berg op te fietsen. Doordat ik een gps heb kan ik ongeveer zien hoe de route er uit ziet...Het landschap moet ik er maar even bijdenken.

Voordeel of nadeel  van de mist is dat je niet weet wanneer het begint te stijgen of te dalen...

De mist begint toch een beetje weg te trekken en ik beland in mysterieuze berkenbossen. Helaas heeft een lief klein vosje de nacht niet overleefd... Het ligt zo vredig in de berm van de weg...

Bij de eerste koffiepauze komen ook Martin en ruth aangefietst. De hele dag zitten we op ongeveer hetzelfde tempo. De ene keer lopen zij wat voor de andere keer ik. De pauzes zijn die dag dus steeds in het Duits.

Wanneer de mist uiteindelijk bijna helemaal is weggetrokken sta ik ineens zomaar voor een gigantish groot stuwmeer. Heel raar als je helemaal geen water verwacht oog in oog met een enorme plas staat.

Net voor de middag moet er nog een behoorlijke klim van 12 kilometer met grote stukken van 10 procent even aangevallen worden. De tred zit er goed in en rustig  kom ik boven aan. Boven op de top staat er een cafeetje. Even een stempeltje voor mijn credencial scoren en een bocadillo.
Die stempels hebben we nodig om on compostelladiploma te krijgen. Ik verzamel ze dus al vanaf het vertrek. Credencial is de geloofsbrief met allemaal vakjes voor de stempels.
De stempels kan je in kerken, toeristeninqfo's, ovenachtingsadressen krijgen. In Spanje echter ook op ongeveer elke hoek van de straat, bij de bakker, slager, cafe, enz...
Op de Camino begint het trouwens serieus druk te worden met Caminotoeristen. Het zijn gasten die maar 100 kilometer doen, want dat is verplicht voor het compostelaat. Je herkent ze aan dagrugzakjes, gebloemde hoedjes, teenslippertjes...Niet echt het geliefde soort bij de echte pelgrims...

Ik besluit verder door te fietsen dan gepland omdat de beentjes goed zitten vandaag. Bedoeling is om naar een kleine albergue te gaan in een gehucht. Het gehucht is eigenlijk kleiner dan een gehucht. Het kerkje past zowat in mijn fietszak! De albergue blijkt echter al een aantal jaren niet meer te bestaan...waarschijnlijk is het gehucht te klein en ben je er voorbij voor dat je er in bent.
Dan maar nog door naar Melide een groter stadje. Uiteindelijk kom ik terecht in een villa in een nieuwbouwwijk. De Camino loop er dwars doorheen. Het huis waar ik terecht kom is nog maar een maand opgeleverd. Het is een chique Spaanse villa. Ik krijg de master suite met eigen dressing en marmeren badkamer toegewezen. Volgens mij heeft er nog niemand in het super kingsizebed geslapen. Heel vreemd allemaal! Nog een perfect zwembad in de tuin om de mist van vanochtend eens goed af te spoelen.
Waarschijnlijk is het een villa van een projectontwikkelaar en kan het maar beter als soort B&B gebruikt worden dan dat het onbewoond is.

Superdeluxe allemaal...en dat voor 20 euro oink!

27 juni artuur op zoek naar de Graal

Vanochtend om 7 uur eerst dorp van 20 huizen verkend, maar vooral van de ontiegelijke mooie omgeving genoten. Gisterenavond wel gezien, maar was een beetje moe. Vanochtend liggen de bergen in de wolken. Vanwege de mysterieuze ligging wordt beweerd dat de heilige graal hier zich ergens zou bevinden. Artuur of beter gezegd onze King Arthur mag er dus op zoek naar vandaag... (heeft hem niet gevonden). Het fietsen tussen de wolken doet mij op wolken rijden. Er zijn wel wat klimmetjes, maar later volgt 1 grote afdaling. Echt genieten!

Neem een korte rit vandaag 46 kilometer. 
Eerst nog tussen de wolken, later tussen groene valleien.... Van 1450 meter naar 450... Cultuur heb ik aan mij voorbij laten gaan vandaag. Kerken en megakloosters voorbijgefietst...Dagje genieten van de omgeving. Oh ja! Vandaag de 2000 kilometer kaap voorbij! Toch net slecht in minder dan  4 weken...

Aangekomen in Sarria waar de jaarlijkse kermis is. Neem een Albergue aan de rand van de stad, want anders wordt dit niets vananacht in het feestgedruis. Kermis en avondmarkt is zoals overal: namaak emporio armani t-shirts, plastieken saccochen, veel chihuahuas die nog nooit een poot op de grond hebben gezet  en bleirende kinders.

In de Albergue komen de Zwitsers ook toe. We delen vannacht een kamer. De mannelijke helft durft te snurken maar ik mag hem een stamp verkopen als het te erg wordt!

Samen nog even Chihoronnes gaan eten...gefrituurde sepiolaakes...(voor niet-duikers: heel kleine inktvisjes).

Het is hier wel behoorlijk warm vandaag, erg drukkend, maar dat komt waarschijnlijjk omdat Sariia midden in een dal ligt...hopelijk toch een beetje koele nacht.l

26 juni - Oh O cebreiro!

Wordt het vandaag een rustig dagje, of gaan we weer eens doorploeteren????

In ieder geval begint de dag super-rustig. Via oude dorpjes op  naar villafranca del bierzo. Om 10 uur 2e ontbijt. De Spaanse ontbijtjes stellen niet veel voor...1 toastje en een cafe con lecce, daar kan je niet op teren!

In heerlijk ouderwetse bakkerij broodjes gescoord. Weer afspraak Onder de toren...Intussen hebben 2 Zwitserse fietsers ook de weg naar mijn stamcafe gevonden. We wisselen onze ervaringen uit. Zij gaan straks verder om naar O Cabreiro te fietsen, naar het schijnt de zwaarste klim van de reis naar Santiago.

Zelf hou ik stop in Villafranca, alleraardigst stadje, met bovendien een heerlijk rivier met groot grasstrand...tijd voor een zwemmetje. Water is net zoals gisteren berekoud, maar het doet deugd, want het weer is behoorlijk drukkend...In de schaduw ruim boven de 30....

Heerlijk rustig. Ontmoet intussen de jongste pelgrim: margareth. Ze is op schok met haar moeder Rachel uit Canada. Moeder is bijzonder goed georganiseerd, en kleine margareth vindt het allemaal heerlijk.  We liggen wat te keuvelen in het gras en Margareth geniet van haar opblaaszwembadje van 50 x 50 cm...

Intussen tijd voor een siesta onder de bomen. Na de siesta besluit ik dan toch maar naar O Cabreira door te gaan omdat het 's avonds toch wel te doen zou zijn. De helling is niet op te komen overdag. Eerst nog even goed de maag vullen met lokale kalfsniertjes en om 18h30 onze Tuur doen werken. Eerste stuk stijgt het nog kalm, maar dan moet ik in 8 kilometer 600 meter stijgen. Pff... kleinste verzet en verstand op 0. Niet dat dit heel moeilijk is in mijn geval...en weer principe van doorgaan toegepast.

Uiteindelijk om 21 uur bovengekomen en eerste hotelletje ingecheckt. Nog even met moeders thuis gebeld en ongeveer omgevallen van de slaap...

Oh Oh Cebreiro!!!!

25 juni - ijzeren kruis

Vandaag op naar het Cruz del Ferro... meer dan 1500 meter hoog en een ferme klim. Eerst op het gemak de eerste 20 kilometer even de spieren opwarmen... Bij  de koffie in cafe ' Onder de Toren" komt daar toch wel Charel voorbijgefietst!  Hij legt grotere afstanden dan ik af (legerspieren...) maar heeft lopen lanterfanten in Leon voor 2 dagen. Eigenlijk niet lanterfanten maar Spaanse gitaren zitten bespelen. Later zal blijken dat hij een heel goed gitarist is...
Hij heef net een forse Cortado binnen en zet meteen de aanval op de berg in. Zelf wacht ik nog even want er is net een grote groep Spaanse kleine gasten op hun mountainbike ook naar boven vertrokken. 5 minuten later komt er nog ne kleine af met paniek in de ogen want hij is de groep kwijt. Kleine Jorge staat met tranen in zijn ogen, ach heere a manneke! In mijn besste Spaans stel ik hem gerust en maak hem duidelijk dat ze iets voorop liggen. Ik stel voor dat we samen op het gemakske naar boven rijden. Hij content, hij heeft zelfs nog geen slokske water bij. We gaan dus samen de berg tegemoet. Het was klimmen, maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Intussen ben ik er al lang achtergekomen dat  bij lange klimmen het slechtste wat je kan doen is even ondertussen van je fiets stappen, want dan ben je helemaal kapot als je weer begint. Het geweldige vergezichten maken de tocht trouwens heel aangenaam!
Enfin na wat doorpeddelen  worden we luidkeels ontvangen door de groep. Ben intussen Reine Contador gedoopt.  Het is een jeugd mountainbike-club  uit barcelona. De een spreekt al iets beter Engels dan de ander en ik word de oren van het lijf gevraagd. Ze hebben een volgbusje mee en ik overstelpt door nectarinen, nootjes, water etc...De dezen die meest glunderde uiteindelijk was kleine Jorge...eerst nog bleiten en nu de man van de dag!

Ik heb even gewacht aan het kruis zelf om een momentje voor mezelf te hebben en voor nog iemand anders die in gedachten mee is gefietst naar boven...Heb ook een steentje gelegd bij het kruis (je moet maar even googelen op Cruz de ferro) . Het steentje is voor iemand die het nu even heel goed kan gebruiken.

Enfin we kunnen daar niet boven blijven staan en dus maar verder. Eerst stop gemaakt bij een of ander sekte-achtige albergue uitgebaat door een stel die zich tempeliers noemt. Ik heb er zo mijn mening over...

Daarna kwam er echter nog een heel gemeen klimmetje. Uiteindelijk door naar het dal waar het  loeiheet was. Gestopt in het eerste dorpje bij een brede rivier om meteen zwempak aan te trekken en af te koelen.

Uiteindelijk doorgereden naar de grote albergue in Ponferrada. Daar zit Charel gitaar te spelen (toch wel heel goed hoor!)

We besluiten om wat lekkers te kopen en rustig in de mooie tuin van de albergue op te eten. Ook mijn Bulgaarse kamergenote schuift aan.

Later op de avond blijkt er behalve een gitaarvirtuoos ook nog een welshe zangvirtuoos te zijn.

Het wordt uiteindelijk een heel gezellige avond. Ook mede dank zij de supertoffe Italiaanse familie met 4 kleine gasten op schok!

Tjonge jonge wat een dag!

24 juni over grindpaden

Vandaag naar astorga voor een kortere rit, want morgen beginnen de echte bergen weer. Ik volg de wandelroute omdat de fietsroute een te groten onbenullige omweg maakt volgens mij. Het wandelpad is heel de route vrij breed en gaat op een gemakkelijke manier astorga binnen. De stad kan mij meteen bekoren. Prachtige gebouwen, veel bakkerijen  en schitterend museum in een heel mooi gebouw van gaudi, even genieten van de stadse dingen.

Ik besluit er een korte fietsdag van te maken en begeef mij naar een albergue... Na ingecheckt te hebben ga ik naar de slaapvertrekken om mij te installleren. Nu het is 1 grote slaapzaal onder het dak, met meer dan 50 bedden. Dit zie ik echt niet zitten! Loeiheet, 1 trapje naar beneden, dus wat als...nee niet aan mij besteed! Amerikanen vinden het prachtig, echt rustiek, ik vind het een varkenstal! De albergue staat trouwens ook te koop, volgens mij voldoet het gewoonweg niet aan de veiligheidsreglementen!

Museum is echter wel absluut de moeite. Ook de kathedraal die eigenlijk al gesloten was maar specaiaal vooor mij even weer opengemaakt was heel mooi en sereen.

Al bij al echt een mooie Spaanse stad.

Dan maar op de fiets verder naar het volgend dorp. Hier beland in een albergue annex Casa Rural. Super de lusxe en voor eeen prijsje waar je omver van valt. Er komen nog wat geasten toe die ik ook aan de Albergue in Astorga gezien had en uiteindelijk dezelfde beslissing hadden genomen. Wat waren we met zijn allen blij!!!

Ook heerlijk gegeten... lokale kalfszwezeriken. Mag op het menu van mijn laatste maaltijd staan... Weer reuze gezelschap. Fransen uit reunion en autralische. Giga veel lol gemaakt en wat afgelachen om onze eigen stommiteiten op de Camino...Kalm fietsdagje en heerlijk vroeg in de Albergue. Heerlijke siesta gedaan en dan met zijn allen eens ondeugend lekker aan het bier.

23 juni langs kleine en grotere dorpen

Vertrek ' s ochtends vroeg uit Mansilla de las mulas richting de grote stad leon.

Ik sliep op een kalme kamer van 4. Afspraak is: voor niet snurkers, en mensen die niet voor 6 uur opstaan. Want sommige wandelaars hebben er een handje van om 5 uur de hele boel wakker te maken omdat ze vroeg willen starten en weinig rekening houden met de vermoeide oudere medemens...Nu zo kalm was het helaas niet. Onze japanse vriendin moest zonodig midden in de nacht een of ander mechanisch ding in gang steken die de anderen wakker hielden. Met enige fijngevoeigheid heb ik toen maar eens hard en ferm geroepen dat dit moest stoppen. Was inderdaad over voor 5 minuten, en toen begon het weer... amerikaanse kamergenote is toen uit haar bed gesprongen en naast de japanse gaan staan. Op dat moment uiteraard weer geen gereutel meer. Zodra onze amerikaanse weer in bed lag begon het weer.... enfin dat is zo doorgegaan tot 4 uur 's ochtends en om 4h30 is onze japanse stil de kamer uitgeglipt omdat ze waarschijnlijk schrik had gelynched te worden... We zullen nooit weten wat er precies aan de hand is geweest, maar we hebben zo onze theorieen...

Ik heb al beter ochtenden gehad!

Dan maar op naar Leon. Naar Vandenweghes gewoonte stoppen in een nietszeggend dorp voor de koffie. Dat werd meteen een koffiie royale! De cafebaas die niet zoveel passanten ziet omdat de camino met een grote boog om het dorp heen komt ging me eens goed verwennen. Bij de koffie; 4 cakejes , een cognacske en groot glas water...Het was nog maar 8 uur maar de cognac moest ik naar binnenspelen! Het leek net een doorsneedorp in Belgie begin jaren 70. Buurvrouw in schort en op sloffen kwam de boel vergezellen. I was the talk of dthe day! Enige wat niet jaren 70 was was lenny Kravitz uit de boxen met American Woman...De cafebaas wou echt dat ik goed beslagen Leon zou binnenfietsen.
In Leon wou ik de kathedraal bezoeken maar die werd net gedweild en ik mocht niet naar binnen! Nog even een gebouw van Gaudi bekeken, maar vond het niet echt speciaal...de fets tegen de gevel daarentegen vond ik wel weer leuk...

Verder even gekuierd door de stad en dan maar weer verder . Ik kwam in de buurt van het dorp Virgen de la camino (maagd van de Camino0 maar mocht er niet binnen... Ook veilla de la reina (iets van oude reine) ging aan mij voorbij.
In de verder gelegen dorpen lagen allemaal teletubbiebergjes met een schouw op. Ze heten bodegas, en zijn een soort bovengrondese kelders om wijn en voedsel te bewaren, heel raar zicht.

Uiteindelijk gestopt in een heel leuk dorp met nog leukere ooievaars!Villar de Mazarife, voor een perfect albergue met 1 persoonskamer. Dit kon ik wel een gebruiken!