Nog een klein weekje en dan ben ik er niet voor een poosje!
Ver – hoe ver?… dat zal ik kunnen zeggen als ik er ben …
hopelijk tot het einde van de wereld.
Compagnon: Artuur – mijn trouwe tweewieler. t Begint al goed…we zijn nog niet weg of ik heb hem al een naam gegeven. Kwestie van niet voor zot verklaard te worden als ik tegen Artuur klap in plaats van tegen mezelf…
Nu zijn er aardig wat verleidingen en hindernissen onderweg
om mijn beoogde tripje niet af te maken:
Taartjes bij café Pouchkine, glazeke Cheval Blanc in St Emilion,
of Rioja verwennerij bij Marques de Riscal. Denk dat in geen van allen ik de
aangepaste kledij zal aan hebben… en Artuur zal waarschijnlijk ook de deur
gewezen worden…
Verder nog een paar kleinere bijkomstigheden: de Pyreneeën
oversteken, Spaanse hoogvlaktes in volle hitte, slaapzalen met 40 snurkers
rondom mij, verlaten Franse dorpen met uitgeleefde municipals zonder toiletpapier…
Ach waarom doe ik dit eigenlijk? Veel meer goede redenen dan de te
nemen hindernissen:
- De Franse landschappen en dorpjes : ondanks dat ik toch al wat aardig van de wereld gezien heb blijft Frankrijk met stip in mijn top-3 staan. Zelfs de Fransen vallen een beetje mee …
- In het spoor van El Cid een stukje Spanje veroveren – ik ken Spanje alleen van met groepen van 70 varkens in het water te duiken – tijd om het eens van een andere kant te bekijken…
- Ontmoetingen en verhalen van anderen die dezelfde tocht ondernemen en naar hun verhaal luitseren…
- Gewoonweg omdat ik graag fiets…Vlug genoeg om ergens te geraken en traag genoeg om iets te zien
- Ergens een steentje achterlaten voor iemand die even haar zorgen mag vergeten…
Ik volg een route die door Clemens Sweerman is uitgezet. Deze doorwinterde fietser en schrijver van lange afstandsroutes heb ik ontmoet op de fiets- en wandelbeurs. Om het op zijn Hollands te zeggen: het was een heel gezellige babbel die we gehad hebben. Hij heeft me overtuigd om toch maar eens de klassieker onder de klassiekers te rijden...Ik heb reeds meerder fietsvakanties ondernomen, maar dit waren steeds zelf uitgestippelde routes.
In het voorjaar ben ik waar mogelijk de kuitjes gaan trainen in Nederland, België en Noord-Frankrijk. Intussen heb ik om een beetje tijd te smokkelen reeds een stuk van de route afgelegd tot net voor Parijs. Volgende week dus het echte begin. Artuur heb ik laten zegenen in Sint-Jacobs Gent. De pastoor kon uiteraard ook niet nalaten om mij ook zijn zegening te geven, maar of dat dit zal helpen????
