Vandaag op naar het Cruz del Ferro... meer dan 1500 meter hoog en een ferme klim. Eerst op het gemak de eerste 20 kilometer even de spieren opwarmen... Bij de koffie in cafe ' Onder de Toren" komt daar toch wel Charel voorbijgefietst! Hij legt grotere afstanden dan ik af (legerspieren...) maar heeft lopen lanterfanten in Leon voor 2 dagen. Eigenlijk niet lanterfanten maar Spaanse gitaren zitten bespelen. Later zal blijken dat hij een heel goed gitarist is...
Hij heef net een forse Cortado binnen en zet meteen de aanval op de berg in. Zelf wacht ik nog even want er is net een grote groep Spaanse kleine gasten op hun mountainbike ook naar boven vertrokken. 5 minuten later komt er nog ne kleine af met paniek in de ogen want hij is de groep kwijt. Kleine Jorge staat met tranen in zijn ogen, ach heere a manneke! In mijn besste Spaans stel ik hem gerust en maak hem duidelijk dat ze iets voorop liggen. Ik stel voor dat we samen op het gemakske naar boven rijden. Hij content, hij heeft zelfs nog geen slokske water bij. We gaan dus samen de berg tegemoet. Het was klimmen, maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Intussen ben ik er al lang achtergekomen dat bij lange klimmen het slechtste wat je kan doen is even ondertussen van je fiets stappen, want dan ben je helemaal kapot als je weer begint. Het geweldige vergezichten maken de tocht trouwens heel aangenaam!
Enfin na wat doorpeddelen worden we luidkeels ontvangen door de groep. Ben intussen Reine Contador gedoopt. Het is een jeugd mountainbike-club uit barcelona. De een spreekt al iets beter Engels dan de ander en ik word de oren van het lijf gevraagd. Ze hebben een volgbusje mee en ik overstelpt door nectarinen, nootjes, water etc...De dezen die meest glunderde uiteindelijk was kleine Jorge...eerst nog bleiten en nu de man van de dag!
Ik heb even gewacht aan het kruis zelf om een momentje voor mezelf te hebben en voor nog iemand anders die in gedachten mee is gefietst naar boven...Heb ook een steentje gelegd bij het kruis (je moet maar even googelen op Cruz de ferro) . Het steentje is voor iemand die het nu even heel goed kan gebruiken.
Enfin we kunnen daar niet boven blijven staan en dus maar verder. Eerst stop gemaakt bij een of ander sekte-achtige albergue uitgebaat door een stel die zich tempeliers noemt. Ik heb er zo mijn mening over...
Daarna kwam er echter nog een heel gemeen klimmetje. Uiteindelijk door naar het dal waar het loeiheet was. Gestopt in het eerste dorpje bij een brede rivier om meteen zwempak aan te trekken en af te koelen.
Uiteindelijk doorgereden naar de grote albergue in Ponferrada. Daar zit Charel gitaar te spelen (toch wel heel goed hoor!)
We besluiten om wat lekkers te kopen en rustig in de mooie tuin van de albergue op te eten. Ook mijn Bulgaarse kamergenote schuift aan.
Later op de avond blijkt er behalve een gitaarvirtuoos ook nog een welshe zangvirtuoos te zijn.
Het wordt uiteindelijk een heel gezellige avond. Ook mede dank zij de supertoffe Italiaanse familie met 4 kleine gasten op schok!
Tjonge jonge wat een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten